Μια παλιά ιστορία

Τούτη η ιστορία προέρχεται από μαρτυρία κάποιου που γεννήθηκε αμέσως μετά τον 2ο ΠΠ, που τού την είχαν πει οι γονείς του από πρώτο χέρι.  Δεν έχει σημασία ούτε ο τόπος ούτε τα ονόματα.  Ο λόγος που δεν θέλω να πω ονόματα είναι πως οι σημερινοί απόγονοι αυτών των ανθρώπων δεν έχουν καμία ευθύνη για τα καμώματα των παππούδων τους.

Ένας πρώην αξιωματικός της Ελ.Ασ., ας τον πούμε Μανώλη, στην Κατοχή είχε δραστηριοποιηθεί ως κατάσκοπος των Άγγλων, δηλαδή των Συμμάχων.  Οι Άγγλοι έριχναν "κασόνια τις λίρες" για να χρηματοδοτήσουν το κατασκοπευτικό τους δίκτυο κατά των Γερμανών κατακτητών.

Μια μέρα πήγαινε, με το λεωφορείο, στην κεφαλούπολη της περιοχής να συναντήσει τους κατασκόπους που διηύθυνε και να τούς πληρώσει.  Ήταν φορτωμένος λίρες και δύο πιστόλια.

Στον δρόμο, αντιλήφθηκε ότι τον παρακολουθούσαν δύο συνεργάτες των Γερμανών.  Κατέβηκε πριν φτάσει στην πόλη.  Όλοι γνώριζαν τι επρόκειτο να συμβεί.  Ο Μανώλης τραβάει το ένα του όπλο, αλλά παθαίνει εμπλοκή.  Πριν προλάβει να τραβήξει το άλλο, ο ένας απ' τους δυο τον σκοτώνει.  Τον άφησαν εκεί, και πέθανε από αιμορραγία.

Ένας άλλος, απ' το χωριό, έμαθε το περιστατικό, κι έτρεξε πρώτος να βρει τον Μανώλη, να τον ξαφρίσει.  Πήρε τις λίρες.  Έφτιαξε μαγαζιά, αργότερα, βενζινάδικα, τέτοια.  Καλά πήγε αυτός.  Δεν πειράζει, ήταν άκτητες οι λίρες πλέον, αφού δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσουν στον προορισμό τους.

Ποιοι σκότωσαν τον Μανώλη;

Μέλη μιας ομάδας τύπου "ταγμάτων ασφαλείας".  Στην περιοχή, αυτή η ομάδα ήταν γνωστή με το όνομα του αρχηγού της.  Ας τούς πούμε Παπαδοδημητραίους.

Αυτά τα τάγματα τα είχαν ιδρύσει οι Γερμανοί με σκοπό, υποτίθεται, την τήρηση της τάξης και, ειδικότερα, την πάταξη της ζωοκλοπής.  Στην πράξη, αυτοί ήταν κάποιοι αλήτες που έβγαζαν το άχτι τους. Τα εγκλήματα κατά ζωών και περιουσιών δεν αντιμετωπίζονταν από αυτούς, αλλά από τους ίδιους τους χωρικούς, που αυτοδικούσαν κατά των εγκληματιών.  (Πάλι καλά που επικρατούσε και λίγη αναρχία, γιατί αν επικρατούσε μόνο το Κράτος δεν θά' χε μείνει κανείς.)

Οι δήθεν προστάτες εκμεταλλεύονταν την νέα τους εξουσία προς ίδιον όφελος.  Άρπαζαν, έκαιγαν, απειλούσαν, σκότωναν όποιον τούς καθόταν στον λαιμό από πριν τον πόλεμο.  Δυστυχώς αυτούς δεν ήταν εύκολο να τους καθαρίσουν, γιατί είχαν τους Γερμανούς από πίσω τους.

Τι είχε γίνει εν τω μεταξύ με τους "κανονικούς" αστυνομικούς και στρατιωτικούς του Βασιλείου Της Ελλάδος;

Το διάδοχο κράτος είχε στην ηγεσία του τον δοσίλογο Τσολάκογλου.  Το Βασίλειον Της Ελλάδος μετονομάστηκε προσωρινά σε "Ελληνική Πολιτεία" και οι αξιωματούχοι παρέμειναν αξιωματούχοι.  Βολεύτηκαν σε κάτι συσσίτια και κάτι Ερυθρούς Σταυρούς κλπ., ενώ στους κοινούς θνητούς έπεφτε φονική πείνα.  Ως συνήθως, τα κρατικά παράσιτα παρέμειναν βολεμμένα.  (Το ξαναείδαμε αυτό, πρόσφατα, το 2009.)  Ο κατοχικός μηχανισμός ήταν ήδη στημένος και απλώς άλλαξαν οι Γερμανοί μερικούς στην κορυφή.  Μ' αυτόν τον τρόπο, μεταξύ άλλων, το Κράτος (με κεφαλαίο, ο θεσμός) μάς κάνει όλους λιγότερο ασφαλείς.  Μάς κάνει εύκολους στόχους για νέους κατακτητές, αφού είμαστε ήδη κατακτημένοι.

Τι απέγινε μετά την δολοφονία του Μανώλη;

Τον δολοφόνο πήγαν να τον βρουν αντάρτες του ΕΛΑΣ.  Κύκλωσαν το χωριό του.  Οι χωριανοί του δεν τον έδιναν.  Τελικά, αφού απείλησαν να κάψουν το χωριό, τον έδωσαν.  Πέρασε λαϊκό δικαστήριο (καλά τώρα...) και φυσικά τον εκτέλεσαν με συνοπτικές διαδικασίες.

Ο αρχηγός του τάγματος, ο Παπαδοδημήτρης (καθώς τον ονομάσαμε), μετά την λήξη του πολέμου πήγε στην Αθήνα, όπου κυκλοφορούσε με προσωπική φρουρά αποτελούμενη από "κανονικούς" αστυνομικούς του κράτους.  (Ναι.  Τον συνεργάτη των Γερμανών τον φρουρούσαν οι κύριοι αστυνόμοι.  Έχετε πρόβλημα;)

Μετά από 2 χρόνια αισθάνθηκε πως χαλάρωσε κάπως το κλίμα.  Επέστρεψε στην επαρχία, πάντα με προσωπική φρουρά.  

Σ' ένα καφενείο όπου καθόταν και κόπριζε, ήρθε ένας "ψηλός με μουστάκι", που τον εκτέλεσε εν ψυχρώ.  Οι αστυνομικοί δεν πρόλαβαν (ή ίσως δεν θέλησαν) ν' αντιδράσουν, ούτε τον συνέλαβαν ποτέ.  Ευνόητο.

Το δίδαγμα της ιστορίας;

1) Το Κράτος (με κεφαλαίο, ο θεσμός) δεν απειλείται από εισβολείς.  Αλλάζει η ηγεσία, αλλά ως εκεί.  Οι υπήκοοι τα τραβάνε όλα.

2) Υπάρχουν και εξαιρέσεις.  Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα.  (Στον λιμπερταριανισμό οι ευθύνες είναι ατομικές.)  Και ο Μανώλης, άλλωστε, στέλεχος του Κράτους ήταν, που όμως είχε αντιστασιακή δράση.  Λέγεται πως και ο Έβερτ, ο αρχηγός της κατοχικής αστυνομίας (και πατέρας του Μιλτιάδη), είχε βοηθήσει αντιστασιακούς με πλαστά έγγραφα κλπ.  Μπορεί να βολεύτηκαν πολλοί στο νέο καθεστώς, αλλά δεν το υποστήριζαν απαραίτητα.

3) Ο κόσμος δεν ξεχνάει τα καμώματα του καθενός.  Κι αν κάποιοι νοιώθουν πως έχουν τις πλάτες του Κράτους, αύριο μπορεί να μην τις έχουν.  Οι άλλοι, όμως, θα τούς θυμούνται.  Ειδικά σήμερα, που υπάρχουν φωτογραφίες και βίντεο παντού.  Λέτε γι' αυτό να βλέπουμε συχνά όργανα της τάξεως με κουκούλες;  Δεν ξέρω, απλά ρωτάω.