Λιμπερταριανισμός

Κάθε ποινή έχει δύο μέρη:   Την αποζημίωση του θύματος που αξίζει στο θύμα, και  την τιμωρία του θύτη που την αξίζει στον θύτη. Εδώ αναφερόμαστε στο δεύτερο κομμάτι, που επιβαρύνει τον θύτη πέρα απ' την αποζημίωση του θύματος. Σκοπός Στην Φιλοσοφία, έχουν προταθεί τρεις βασικές απόψεις για τον σκοπό της τιμωρίας:  Η αποτροπή (deterrence) μελλοντικών εγκλημάτων,  η αναμόρφωση (rehabilitation) του εγκληματία,  η αντεκδίκηση (retribution). Ο Ρόθμπαρντ έχει γράψει ότι στον λιμπερταριανισμό η τιμωρία είναι retributive (αντεκδικητική), και κατακρίνει τις άλλες δύο απόψεις. Retribution remains as our only just and viable theory of punishment[...]. The barbaric turns out to be the just while the "modern" and the "humanitarian" (αναφέρεται στην αποτροπή και την αναμόρφωση) turn out to be grotesque parodies of justice. Το επιχείρημα του Ρόθμπαρντ κατά της αποτροπής είναι ένα γνωστό επιχείρημα που δεν το επινόησε ο ίδιος:  Aν σκοπός είναι  μόνο  η  αποτροπή, τιμωρούμε παρ

Διαβάζουμε ότι ο Κάρολος δεν πληρώνει φόρο κληρονομίας για την τεράστια ακίνητη περιουσία που κληρονομεί απ' την Ελισάβετ. Τα αισθήματα είναι ανάμικτα. Απ' την μία, είναι ευχάριστο που κάποιος δεν ληστεύεται απ' το Κράτος.   Όχι, δεν θέλω να τον φορολογήσουν!    Στο κάτω κάτω, και να τον φορολογήσουν, τι θα ωφεληθώ;  Θα μού επιστρέψουν εμένα τους φόρους μου;  Όχι βέβαια.  Άλλοι θα τα πάρουν κι αυτά, όπως πήραν και τα δικά μου.  Δεν θέλω λοιπόν να φορολογήσουν τον Κάρολο.  Θέλω να σταματήσουν να φορολογούν κι εμένα, και όλους!   Θέλω το Κράτος (ως θεσμός) να καταργηθεί και να απελευθερωθεί η αγορά. Απ' την άλλη, ο Κάρολος  είναι  το Κράτος.  Είναι κορυφαίο στέλεχος ενός κράτους.  Το στέλεχος του μηχανισμού καταλήστευσης δεν αυτο-ληστεύεται.  Εξεπλάγη κανείς; Η χαρά που κάποιος δεν φορολογήθηκε μετατρέπεται σύντομα σε λύπη όταν διαπιστώνουμε ποιος  ήταν ο τυχερός, και γιατί .  Ο λόγος που αυτός είναι τυχερός είναι ο ίδιος λόγος που εμείς είμαστε άτυχοι.  Ο λόγος είναι ότ

Ορισμοί Εδώ, όταν λέω "γυναίκες" και "άνδρες", εννοώ ανθρώπους με χρωμοσώματα ΧΧ και ΧΥ αντιστοίχως. Αναφέρομαι στο βιολογικό φύλο. Ό,τι δηλώσεις, με μια εξαίρεση Στον λιμπερταριανισμό, ο καθένας μπορεί να αισθάνεται και να δηλώνει ό,τι θέλει.  Δεν είναι υποχρεωμένοι οι άλλοι να σε αποκαλούν όπως θες εσύ, αλλά η δήλωση επιτρέπεται.  Με μία μόνο εξαίρεση: Δεν επιτρέπεται η απάτη . Πχ, δεν επιτρέπεται να δηλώσεις ψευδή στοιχεία στο βιογραφικό σου προκειμένου να αποσπάσεις χρήματα, γιατί αυτό είναι κλοπή. Αλλά μπορείς, αν είσαι άνδρας, να γράψεις στο βιογραφικό σου ότι θεωρείς τον εαυτό σου γυναίκα (που ισχύει).  Αν ο ενδιαφερόμενος σε ρωτήσει “είσαι και βιολογικά γυναίκα;” μπορείς να αρνηθείς να απαντήσεις, αλλά, αν απαντήσεις ψευδώς, μπορεί να κατηγορηθείς για απάτη. Απάτη υφίσταται όταν υπάρχει οικονομικό διακύβευμα. Όχι όταν βγαίνεις ραντεβού με κάποιον. Εκεί, είναι ψέμα μεν, είναι ηθικά μεμπτό ίσως, αλλά δεν είναι απάτη με βάση τον λιμπερταριανισμό.  Εν ολίγοι

Διαβάζουμε την ιστορία του Stefan Guericke, του Γερμανού διδάκτορα αρχαιολογίας που έγινε ο μεγαλύτερος αρχαιοκάπηλος μη-πρωθυπουργός της σύγχρονης ιστορίας. Καταδικάστηκε επανειλημμένως για  λαθρεμπόριο αρχαιοτήτων “ανεκτίμητης αξίας”. Ανεκτίμητης; Το "ανεκτίμητης αξίας" χρειάζεται εξήγηση. Πρώτον, αξία για ποιον;  Το κάθε πράγμα έχει άλλη αξία για τον καθένα.  Το μόνο αντικειμενικό που ξέρουμε για την αξία ενός πράγματος είναι ότι κάποιος το αγόρασε για ένα ποσόν, άρα γι' αυτόν είχε μεγαλύτερη αξία από αυτό το ποσόν, ενώ γι' αυτόν που το πούλησε είχε μικρότερη αξία. Δεύτερον, α ν πας ένα εύρημα "ανεκτίμητης αξίας" σ' έναν έμπειρο αρχαιοκάπηλο ή στον οίκο Κρίστι, μια χαρά θα εκτιμήσουν πόσα πιάνει. Όποιος εμπορεύεται τέτοια πράγματα συχνά, έχει μάθει να κάνει πρόβλεψη. Όταν πουληθεί, θα γνωρίζουμε πλέον όλοι (αντικειμενικά) ότι για κάποιον άξιζε (υποκειμενικά) περισσότερο από κάποιο ποσό. Αυτό θα ληφθεί υπόψιν για να ανανεώσουμε την εκτίμηση της