Διαφυλικός αθλητισμός
Ορισμοί
Εδώ, όταν λέω "γυναίκες" και "άνδρες", εννοώ ανθρώπους με χρωμοσώματα ΧΧ και ΧΥ αντιστοίχως. Αναφέρομαι στο βιολογικό φύλο.Ό,τι δηλώσεις, με μια εξαίρεση
Στον λιμπερταριανισμό, ο καθένας μπορεί να αισθάνεται και να δηλώνει ό,τι θέλει. Δεν είναι υποχρεωμένοι οι άλλοι να σε αποκαλούν όπως θες εσύ, αλλά η δήλωση επιτρέπεται. Με μία μόνο εξαίρεση: Δεν επιτρέπεται η απάτη.Πχ, δεν επιτρέπεται να δηλώσεις ψευδή στοιχεία στο βιογραφικό σου προκειμένου να αποσπάσεις χρήματα, γιατί αυτό είναι κλοπή. Αλλά μπορείς, αν είσαι άνδρας, να γράψεις στο βιογραφικό σου ότι θεωρείς τον εαυτό σου γυναίκα (που ισχύει). Αν ο ενδιαφερόμενος σε ρωτήσει “είσαι και βιολογικά γυναίκα;” μπορείς να αρνηθείς να απαντήσεις, αλλά, αν απαντήσεις ψευδώς, μπορεί να κατηγορηθείς για απάτη.
Απάτη υφίσταται όταν υπάρχει οικονομικό διακύβευμα. Όχι όταν βγαίνεις ραντεβού με κάποιον. Εκεί, είναι ψέμα μεν, είναι ηθικά μεμπτό ίσως, αλλά δεν είναι απάτη με βάση τον λιμπερταριανισμό. Εν ολίγοις, στο Tinder βάζεις ό,τι θες, στο βιογραφικό σου, όμως, πρέπει να προσέχεις.
Το ερώτημα
Είναι δίκαιο να συμμετέχουν σε αθλητικές διοργανώσεις γυναικών και άνδρες που δηλώνουν γυναίκες;Η απάντηση είναι "ναι, αν θέλουν οι διοργανωτές".
Το ερώτημα προκύπτει επειδή αυτό έχει συμβεί επανειλημμένως. Άνδρες που θα ήταν μέτριοι αθλητές μεταξύ ανδρών είναι κορυφαίοι μεταξύ γυναικών, χάρη στην ανδρική τους ανατομία.
Το θέαμα έχει πλάκα, αλλά είναι πολύ σοβαρό για τις αθλήτριες που, κανονικά, θα είχαν κερδίσει, αλλά δύσκολα θα ξαναδούν χρυσό μετάλλιο, όταν ανταγωνίζονται με άνδρες. Υπάρχουν και οι φίλοι του αθλήματος που θεωρούν ότι νοθεύεται το άθλημα.
Μπορείτε να πάρετε ήδη μια μικρή γεύση της αθλητικής αγοράς, από την Αμερική. Εκεί υπάρχουν ατέλειωτες διοργανώσεις, από κλασικά αθλήματα ως "γίγαντες του Κατς". Σε κάποιους φαίνονται κιτς, αλλά σε άλλους αρέσουν. Αυτό είναι η αγορά: Έχει κάτι για όλα (σχεδόν) τα γούστα και όλα τα βαλάντια.
Στην ελεύθερη κοινωνία, η αγορά αθλητικού θεάματος θα είχε την δυνατότητα να εφεύρει και νέα προϊόντα που σήμερα απαγορεύονται. Ας πούμε, αν οι συμμετέχοντες συμφωνούν, θα μπορούσαν να υπάρχουν αγωνίσματα μέχρι θανάτου, όπως στο Κολοσσαίο ή στο Squid Games. Η αυτοκτονία επιτρέπεται, υποβοηθούμενη ή μη, οπότε δεν υπάρχει κόλλημα από πλευράς λιμπερταριανού δικαίου. Επιπλέον, θα μπορούσαν να υπάρχουν αγωνίσματα με ακραία ντοπαρισμένους αθλητές. Ακριβώς το αντίθετο του σημερινού anti-doping. Αρκεί οι αθλητές και οι διοργανωτές να συμφωνούν, και να υπάρχει βεβαίως κάποιο κοινό που να πληρώνει για το θέαμα.
Είναι ο καθένας κύριος του εαυτού του, ή δεν είναι; Ο λιμπερταριανισμός λέει “είναι!”. Αν δικαιούσαι να αυτοκτονήσεις τζάμπα, να βλάπτεις την υγεία σου τζάμπα, γιατί να μην δικαιούσαι να ρισκάρεις την ζωή σου ή την υγεία σου και έναντι χρημάτων;
Σε έναν βαθμό, αυτό ήδη συμβαίνει, από την στιγμή που ο αθλητισμός είναι επαγγελματικός. Οι επαγγελματίες αθλητές είναι συμβιβασμένοι με την ιδέα ότι, για χάρη της καριέρας τους, ρισκάρουν κάποιους σοβαρούς τραυματισμούς, ακόμα και θάνατο σε sports όπως η Formula 1. Όποιος, λοιπόν, είναι κατά της εμπορευματοποίησης, θα έπρεπε να είναι και κατά των περισσότερων σημερινών αθλημάτων.
Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Ο λόγος είναι ότι τα περισσότερα κράτη της Δύσης έχουν τον δικό τους κρατικό ορισμό του φύλου, δια πάσαν νομική χρήση. Αυτό το κρατικό φύλο δεν είναι βιολογικό, ούτε σχετίζεται με τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Είναι κατά δήλωση.Από λιμπερταριανή άποψη, το Κράτος μπορεί να γράφει στις ταυτότητες και στα κιτάπια του ό,τι θέλει. Μακάρι να μπορούσαμε να καθορίζουμε και άλλα από τα στοιχεία μας στα κιτάπια του Κράτους, όπως την φυλή, την ηλικία, την υπηκοότητά, το βιολογικό είδος, κλπ.
Εν προκειμένω, αν θέλουμε να διοργανώσουμε ένα πρωτάθλημα για βιολογικές γυναίκες, θα ήταν απαράδεκτο το Κράτος να μάς επιβάλει να δεχτούμε άτομα που το Κράτος αναγνωρίζει ως γυναίκες, δηλαδή ακόμα και ορισμένους άνδρες. Δυστυχώς, διάφοροι “αντι-ρατσιστικοί” νόμοι, επιβάλλουν, σε κάποιες περιπτώσεις, την συμμετοχή ατόμων που δεν είναι ευπρόσδεκτα.
Τέτοιοι νόμοι παραβιάζουν τα δικαιώματα των διοργανωτών που θα ήθελαν να κάνουν βιολογικές διακρίσεις, αλλά όχι των αθλητριών. Οι φιλοξενούμενοι δεν έχουν δικαίωμα να διαμορφώσουν την διοργάνωση που τούς φιλοξενεί ώστε να αρέσει σ’ αυτούς (ή, μάλλον, σ’ αυτές). Μπορούν να κάνουν εμπάργκο, να αρνηθούν να συμμετάσχουν, να κάνουν δική τους παράλληλη διοργάνωση αν θέλουν, αλλά ως εκεί. Παραβίαση της Αρχής Μη Επίθεσης υπάρχει μόνο αν κάποιος τούς απαγορεύει να κάνουν δική τους διοργάνωση, πχ μόνο για γυναίκες.
Το πρόβλημα
Τα προβλήματα προκύπτουν όταν το Κράτος επιβάλλει στους υπηκόους του, με την βία, να αναγνωρίζουν κι αυτοί το κρατικό φύλο στις συναναστροφές τους. Αυτό είναι καταναγκαστικό θέατρο, καταναγκαστικό παιχνίδι ρόλων, που θίγει τον πυρήνα της αυτοκτησίας, όχι απλώς την ελευθερία του λόγου. Δεν μπορεί κανείς με την βία να σε αναγκάζει να παριστάνεις πως βλέπεις τον άλλο έτσι όπως θέλει αυτός. Οι προτιμήσεις των άλλων μπορούν να εκφράζονται ως αιτήματα, αλλά όχι να επιβάλλονται σαν θετικές υποχρεώσεις.Εν προκειμένω, αν θέλουμε να διοργανώσουμε ένα πρωτάθλημα για βιολογικές γυναίκες, θα ήταν απαράδεκτο το Κράτος να μάς επιβάλει να δεχτούμε άτομα που το Κράτος αναγνωρίζει ως γυναίκες, δηλαδή ακόμα και ορισμένους άνδρες. Δυστυχώς, διάφοροι “αντι-ρατσιστικοί” νόμοι, επιβάλλουν, σε κάποιες περιπτώσεις, την συμμετοχή ατόμων που δεν είναι ευπρόσδεκτα.
Τέτοιοι νόμοι παραβιάζουν τα δικαιώματα των διοργανωτών που θα ήθελαν να κάνουν βιολογικές διακρίσεις, αλλά όχι των αθλητριών. Οι φιλοξενούμενοι δεν έχουν δικαίωμα να διαμορφώσουν την διοργάνωση που τούς φιλοξενεί ώστε να αρέσει σ’ αυτούς (ή, μάλλον, σ’ αυτές). Μπορούν να κάνουν εμπάργκο, να αρνηθούν να συμμετάσχουν, να κάνουν δική τους παράλληλη διοργάνωση αν θέλουν, αλλά ως εκεί. Παραβίαση της Αρχής Μη Επίθεσης υπάρχει μόνο αν κάποιος τούς απαγορεύει να κάνουν δική τους διοργάνωση, πχ μόνο για γυναίκες.
Ο αθλητισμός σε μια ελεύθερη κοινωνία
Οραματιστείτε έναν κόσμο όπου θα μπορούσαν να διοργανώνονται τα πάντα, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις, μόνο με την συναίνεση των διοργανωτών και των συμμετεχόντων. Η ελεύθερη κοινωνία θα ήταν τόσο πλούσια, τόσο καλειδοσκοπική, τόσο πραγματικά “diverse” (ένας όρος του συρμού), που δυσκολευόμαστε να την διανοηθούμε.Μπορείτε να πάρετε ήδη μια μικρή γεύση της αθλητικής αγοράς, από την Αμερική. Εκεί υπάρχουν ατέλειωτες διοργανώσεις, από κλασικά αθλήματα ως "γίγαντες του Κατς". Σε κάποιους φαίνονται κιτς, αλλά σε άλλους αρέσουν. Αυτό είναι η αγορά: Έχει κάτι για όλα (σχεδόν) τα γούστα και όλα τα βαλάντια.
Στην ελεύθερη κοινωνία, η αγορά αθλητικού θεάματος θα είχε την δυνατότητα να εφεύρει και νέα προϊόντα που σήμερα απαγορεύονται. Ας πούμε, αν οι συμμετέχοντες συμφωνούν, θα μπορούσαν να υπάρχουν αγωνίσματα μέχρι θανάτου, όπως στο Κολοσσαίο ή στο Squid Games. Η αυτοκτονία επιτρέπεται, υποβοηθούμενη ή μη, οπότε δεν υπάρχει κόλλημα από πλευράς λιμπερταριανού δικαίου. Επιπλέον, θα μπορούσαν να υπάρχουν αγωνίσματα με ακραία ντοπαρισμένους αθλητές. Ακριβώς το αντίθετο του σημερινού anti-doping. Αρκεί οι αθλητές και οι διοργανωτές να συμφωνούν, και να υπάρχει βεβαίως κάποιο κοινό που να πληρώνει για το θέαμα.
Αντίρρηση
Αναμένω την αντίδραση κάποιων ότι δεν μπορεί ο άνθρωπος να εμπορευματοποιηθεί. Να πληρώνεται για να μεταβάλλει ή να καταπονεί το σώμα του, για να καταστρέφει την υγεία του ή ακόμα και να πεθαίνει χάριν του θεάματος.Είναι ο καθένας κύριος του εαυτού του, ή δεν είναι; Ο λιμπερταριανισμός λέει “είναι!”. Αν δικαιούσαι να αυτοκτονήσεις τζάμπα, να βλάπτεις την υγεία σου τζάμπα, γιατί να μην δικαιούσαι να ρισκάρεις την ζωή σου ή την υγεία σου και έναντι χρημάτων;
Σε έναν βαθμό, αυτό ήδη συμβαίνει, από την στιγμή που ο αθλητισμός είναι επαγγελματικός. Οι επαγγελματίες αθλητές είναι συμβιβασμένοι με την ιδέα ότι, για χάρη της καριέρας τους, ρισκάρουν κάποιους σοβαρούς τραυματισμούς, ακόμα και θάνατο σε sports όπως η Formula 1. Όποιος, λοιπόν, είναι κατά της εμπορευματοποίησης, θα έπρεπε να είναι και κατά των περισσότερων σημερινών αθλημάτων.